🔰 برشی از متن ارائه حضوری به رهبر انقلاب
🔸 توسعه و پیشرفت سواحل مکران نیاز به «تقویت سرمایه انسانی کمی و کیفی منطقه» دارد. ولی قضیه حضور سرمایه انسانی در منطقه با توسعه، قضیه مرغ و تخم مرغ است که تا توسعه ایجاد نشود، جمعیت مهاجرت نمی کند و تا جمعیت کیفی نرود توسعه رخ نمی دهد.

🔹 در بدو امر، این مهم نمی‌تواند به صورت حضور فراگیر و عمومی مردم ایران رقم بخورد و ابتدا می‌بایست بخشی از نیروهای متعهد ایران پیشتاز حضور مستمر در مکران باشند اما سؤال اینجاست که کدام بخش از جامعه می‌تواند «پیشتاز حضور مستمر» در مکران باشد؟

🔸 برای مدیریت این مسئله، یک مسیر معمول این است که سعی کنیم با تسهیلات بانکی و تخفیف مالیاتی و سایر مشوق‌ها، افراد را به سمت مکران سوق بدهیم، که اینها در جای خود لازم است ولی سال‌ها زمان لازم است تا منابع مالی فراهم شود و این مشوق‌ها سر جای خود بنشیند.

🔹 پیشنهاد می‌کنیم با الگوگیری از مدل‌های قبلی، جمعی از نیروهای متعهد، جوان و حرفه‌ای در قالب یک حلقه میانی در منطقه ساکن و مستقر شده (ترجیحا با خانواده) و به صورت متمرکز و بلندمدت رسالت پیشرفت مشارکتی و به‌هم‌رسانی ظرفیت‌ها را انجام داده و به نوعی متولی پیشرفت منطقه باشد. الگویی مشابه استقرار نیروی دریایی در تأمین امنیت سواحل.

🔸 این حلقه میانی، نه در رأس یک ساختار از بالا به پایین، بلکه در مرکز یک شبکه قرار می‌گیرد که به‌هم‌رسانی ظرفیت‌ها بین صاحبان دانش، فناوری و سرمایه (یا همان رزمنده های عرصه اقتصاد) که اکنون در سطح کشور پراکنده هستند از یک طرف، و دولت و نهادهای حاکمیتی از طرف دیگر را با مشارکت نخبگان بومی منطقه به عهده می‌گیرد.

🔹 این حلقه میانی بایستی چابک باشد و در عین غیردولتی بودن، «مماس با دولت» حرکت کرده و برخی شئونات حاکمیتی به آن تفویض شود، بدون آنکه در کار دولت مداخله کند. پیشنهاد ما، همانند الگوهای مردمی قبلی، «سازماندهیِ استقرار و پشتیبانی مادی و معنویِ» جمعی از نیروهای متعهد، جوان و حرفه‌ای در زمینه توسعه و پیشرفت منطقه‌ای است که حاضرند سفیران پیشرفت مکران شده و فارغ از تغییر دولت‌ها، به حکم رهبری متولی پیاده‌سازی و تحقق میدانی سیاست‌های توسعه دریامحور باشند.

🔸 از این زاویه‌، الگوی پیشنهادی، مشابه مأموریت سپاه قدس در «خلق یک جغرافیای مزیت‌دار برای ایران» است و در امر توسعه نیز همانند مسئله امنیت نیازمند چنین مأموریت‌های راهبردی، هدفمند و منطقه‌ای هستیم که به نظر می‌رسد از توان دولت‌ها خارج است. دولت‌ها موقت هستند و اولویت آنها رتق و فتق امور جاری است و به راحتی امکان پذیرش مسئولیت امری راهبردی مانند توسعه یک منطقه‌ بکر و بدون زیرساخت مانند مکران را پیدا نمی‌کنند. اما اگر همانند نیروهای امنیتی ما دارای «نیروهای توسعه‌ای» یا «نیروهای پیشرفت» شویم (ولو در حدود 300 نفر نیروی متعهد، جوان و حرفه‌ای در این زمینه) و این افراد «به فرماندهی یک نفر منصوب رهبری یا یکی از نهادهای ذیل رهبری» در منطقه مأموریت یافته و مستقر شوند، می‌توانند در کنار و با پشتیبانی دولت و سایر نهادهای حاکمیتی مانند ستاد اجرایی، بنیاد مستضعفان، نیروی دریایی و … تحول در منطقه را عهده‌دار شوند.

🔹 در این صورت فرصتی و عرصه‌ای جدید برای مشارکت و نقش‌آفرینی همه نخبگان و نیروهای متعهد ایران فراهم شده و موفقیت این نیروها در توسعه یک منطقه راهبردی مانند مکران به منزله اثبات ایده انقلاب اسلامی برای همه مردم ایران در امکان توسعه مستقل (اقتصاد مقاومتی) و ساخت زندگی مردم توسط نیروهای متعهد در میدان عمل است.

🔸 همانطور که سردار شهید، عزم و تصمیم جدیدی را در ایران برای تولید «جغرافیای مقاومت» محقق کرد، شدنی است که نیروهای متعهد پیشرفت، عزم و تصمیم جدیدی برای تولید یک «جغرافیای مولد» محقق کنند. ما نیروهای متعهد پیشرفت باید اراده کنیم و امیدوار باشیم دیر یا زود حاج قاسم‌های پیشرفت ایران نیز ظهور کنند.

🔹 امروز همه نخبگان ایران باید توجه کنند که اقتصاد، جنگ زمان است و مکران، خرمشهر زمان. امروز گروهان‌های پیشرفت آماده هستند اما پراکنده‌اند؛ امروز حسن باقری‌های پیشرفت حاضرند اما ظاهر نیستند. آنچه نیاز است، «بسیج سازماندهی‌شده نیروهای مردمی از سراسر کشور» تحت ولایت رهبری و با همراهی و همکاری با دولت است برای تشکیل یک جبهه مردمی و دانش‌بنیان. امروز، برادران بلوچ ما در جنوب شرق کشور در خط مقدم پیشرفت کشور هستند و ما متعهد می‌شویم که آنها را در این مأموریت سرنوشت‌ساز تنها نخواهیم گذاشت.

✍️ علی وطن‌دوست

مطالعه بیشتر